W rozprawie przedstawiono charakterystykę elektrochemiczną redukcji eteru dekabromodifenylowego w środowisku aprotycznym, protycznym oraz w obecności kobalaminy i tetrafenyloporfiryny kobaltowej. Zaprezentowano ... więcej

W rozprawie przedstawiono charakterystykę elektrochemiczną redukcji eteru dekabromodifenylowego w środowisku aprotycznym, protycznym oraz w obecności kobalaminy i tetrafenyloporfiryny kobaltowej. Zaprezentowano także wyniki badań dotyczące redukcji niżej bromowanych eterów difenylowych (BDE 116, BDE 28, BDE 1). Dla wybranych polibromobenzenów (C₆Br₆, C₆Br₅OMe, C₆Br₅Cl, BDE 116) przeprowadzono analizę konwolucyjną krzywych woltamperometrycznych, w wyniku której uzyskano zależności współczynnika przeniesienia od potencjału charakteryzujące kinetykę przeniesienia elektronu. Istotnym osiągnięciem pracy jest wykazanie, że w warunkach silnie katodowego potencjału, pomimo termodynamicznego uprzywilejowania redukcji rodników arylowych powstających w toku dehalogenacji, zachodzi reakcja cyklizacji, a także inne nie całkowicie poznane reakcje rodnikowe. Dane eksperymentalne oraz wyniki obliczeń kwantowo chemicznych (DFT) wskazują na znaczenie reakcji cyklizacji eterów difenylowych (w szczególności BDE 209) prowadzącej do dibenzofuranów również w obecności centrów kobaltowych. Wykazano, że kinetyka przeniesienia elektronu dla penta i heksabromoarenów różni się jakościowo od kinetyki redukcji monohalogenoarenów. Jest to związane z innym od oczekiwanego charakterem orbitalu LUMO oraz jego symetrią, który w przypadku przebadanych w ramach pracy związków jest typu σ*C-Br.

Opracowano specyficzną metodę woltamamperometryczną, opartą na zdolności antyoksydantów do hamowania tworzenia się 8-oksoguaniny, którą zastosowano do ilościowej oceny aktywności antyoksydacyjnej. ... więcej

Opracowano specyficzną metodę woltamamperometryczną, opartą na zdolności antyoksydantów do hamowania tworzenia się 8-oksoguaniny, którą zastosowano do ilościowej oceny aktywności antyoksydacyjnej. Okazało się, że zależność aktywności od stężenia antyutleniaczy można opisać funkcją spadku eksponencjalnego, zatem zaproponowano zastosowanie współczynnika spadku jako miary tej aktywności. Wyniki wskazały też, że typowe antyutleniacze w pewnych warunkach mogą się zachowywać jak pro-utleniacze.
W ramach pracy oznaczono też rozpuszczalność guaniny w wodzie. Stwierdzono, że stężenie formy obojętnej nie zależy od pH i jest równe 25,4 µM w temperaturze 25 °C. Rozpuszczalność przy innych wartościach pH można wyliczyć jako sumę stężeń innych form obecnych w roztworze ze znanych wartości pK_a. Innym interesującym spostrzeżeniem było stwierdzenie obecności nanocząstek guaniny w roztworze.
W celu uzyskania bardzo wrażliwych powierzchni elektrod do elektroanalizy guaniny nakładano na powierzchnię węgla szklistego spolimeryzowane kwasy pirydynokarboksylowe.
Najbardziej aktywnym okazał się kwas cytrazynowy. Aktywność warstwy polimerowej można zwiększyć traktując ją roztworem metaloporfiryn, szczególnie tetrafenyloporfiryny żelazowej, w tetrahydrofuranie. Elektrody tak otrzymane były wystarczające aktywne do detekcji guaniny w stężeniu 5 nM. Warstwa polimeru wykazywała ciekawe właściwości. Okazało się, że jest ona materiałem antyferromagentycznym.