Architektura, jako sztuka w swej istocie abstrakcyjna i nieprzedstawiająca, nie jest w stanie odtwarzać obrazów historii. Może je jednak wywoływać w wyobraźni widza opierając się na skojarzeniach ... więcej

Architektura, jako sztuka w swej istocie abstrakcyjna i nieprzedstawiająca, nie jest w stanie odtwarzać obrazów historii. Może je jednak wywoływać w wyobraźni widza opierając się na skojarzeniach i znajomości faktów historycznych. Może także wymuszać reakcje tożsame z przeżyciami świadków wydarzeń tworząc specyficzne środowiska i sytuacje przestrzenne. Wynika stąd pierwsza płaszczyzna typologicznego podziału architektonicznego obrazowania związana ze sposobem oddziaływania. Znajdują się na niej przypadki oparte na intelektualnej współpracy odbiorcy i przypadki związane z narzucanymi mu przeżyciami cielesnymi. Druga płaszczyzna podziału typologicznego odnosi się do czasu powstania obiektu lub sytuacji architektonicznej. Podział na niej jest również dychotomiczny. [...] Przedstawiono typologię architektonicznych sposobów obrazowania wydarzeń, odnosząc przykłady do historii zagłady Żydów. Jako punkt wyjścia przyjęto czasową płaszczyznę podziału. [...]